خروج از بحران شهرسازی در ایران

مدتی است که در محافل علمی و حرفه ای شهرسازی در ایران بحث روش برنامه ریزی شهری جدیدی به نام برنامه ریزی شهری راهبردی ( استراتژیک) مطرح شده است. در کشورهای دنیا در بسیاری از موارد روش های جدید در این عرصه ابتدا در محافل علمی مطرح و سپس به تدریج به داخل جامعه راه پیدا می کنند. با اینکه این روش از مدت ها قبل تئوریزه شده و تجربیات متعددی از آن در جهان به دست آمده ولی برای تجربه درست و کامل آن در ایران این روش باید در یک شکل و ساختار علمی و آکادمیک پیاده می شد تا امکانات و محدودیت های آن، با توجه به شرایط خاص کشورمان، مشخص می گردید. این امر خوشبختانه در مورد تدوین برنامه توسعه راهبردی شهر قزوین به وقوع پیوست. هرچند بدون مراجعه به اصل گزارش های این برنامه و یا کتابی که براساس آن به چاپ رسیده است نمی توان به چند و چون این نوع برنامه ریزی پی برد ولی در اینجا ضمن اشاره بسیار مختصر به این برنامه سعی می شود به برخی از نتایج عملی آن اشاره شود